Berfend BER - " Sıcaaaak ( sıcak ) Çıtır, çıtır!.. Gevreeek ( gevrek ) Simit!.. Ülkemizde hazırlanması pratik, ayaküstü atıştırmalığımızın geleneksel tarihine bakıldığında Dünyada ilk " fast food " yiyeceği örneklerinden biri olarak tartışmasız kabul görmektedir.
Beslenme alışkanlığımın sokak yiyecekleri içersinde bir numaralı favorimdir simit. Küçüklüğümden beri aşınası bulunduğum simit ile tanışmam çok küçük yaşlarıma dayanır. İstanbul yaşantısının ekonomik zorluğunda anneciğim aile bütçemize katkıda bulunmak üzere İstanbul-Eminönü Sultan hamam’da bulunan eski tarihi Gürün handaki ( yanmadan önceki ) trikoculardan evde yapmak üzere el işi alırdı. Bu nedenle haftada iki veya üç kere o zamanın deyimiyle " İstanbul " 'a yani Eminönü’ne giderdik. O tarihlerde Eminönü demek İstanbul demekti. Çocuğum, hep bir şeyler yemek isterdim. " Anne ben acıktım " dediğimde anneciğim hemen elime Mısır çarşısı giriş kapısı önündeki simitçiden aldığı simit’i hemencecik elime tutuştururdu. Bir yandan elime dökülmüş simit’in üzerindeki susamları parmaklarımla ezmeye çalışır ( çoğu zaman anneciğim ikaz ederdi. ), bir yandan da o minicik ağzımla kavrayarak, ısırıp yemeye çalışırdım.
Gel zaman, git zaman alışkanlığım oldu. O tarihlerde, bizim hattımızda bulunan Skoda marka halk otobüsü ile motoru hemen şoförün yanında ve çoğu zaman otobüste yer olmadığında o motorun kapağı üzerine o gürültülü motor sesinin keyfiyle oturarak, ara sıra beni zıplatarak Eminönü’ne her gidişimizde, halk otobüsünden iner inmez Mısır çarşısı önündeki simitçime hemen kavuşurdum. Dönüşümüzde de evdeki kardeşlerime de götürmek üzere kraft kâğıda sardırıp alırdık. Onlarda her seferinde o simit'i beklerdi.
Bir gün anneciğimle birlikte Sirkeci'de ki Atalar giyim mağazasına girerken hemen önündeki simitçi dikkatimi çekmişti. Tezgâhında iki türlü simit vardı. Biri susamlı bir diğeri ise adını " kel simit " taktığım susamsız simit. Sonradan adını gevrek olarak öğrendiğim simit’in yıllar cana müptelası oldum. Tabi ki hep aynı yerden almak kaydıyla. Bundan 10-15 sene öncesine kadar yolum hep geçtiğinde, hep aldım. Şimdi hala yerinde duruyor mu? Bilemem.( Bildiğiniz üzere; bugün bu simide kerkeli veya Rize simit’i de deniliyor )
Ortaokul yıllarımda okul kantininde o tarihlerde çok değişik yeni sandviçler olmasına rağmen hep tercihimi simitten yana kullanmışımdır. Yaşantımın bu döneminde simitle birlikte salatalık turşusunu yeme alışkanlığını elde ettim. Okulda bu ikiliyi arkadaşlarımızla birlikte yemeyi çok seviyorduk. Bir ısırık simit, bir ısırık salatalık turşusu nefis tad ve lezzet.
Yıllar sonra tesadüfen rastladığım ortaokul arkadaşımla ki savcı olmuş, görüşmelerimizde hep bir araya geldiğimizde alışkanlığımızda çoğu zaman simit ve salatalık turşu ikilisini yiyerek hep eski günlerimizi yâd etmişizdir. O'da benim gibi simit tutkunudur. Hatta bir gün Levent de birlikte yemek, yemek üzere buluşmak üzere randevulaşmıştık. Park halinde ki aracımın içersinde kendisini almak üzere bekliyordum. Tam geldiği anda meydandaki simitçiye kamyonetle yeni gelen sıcak simitlere her ikimizin gözleri kenetlenince dayanamayıp simit birlikteliğinde, hemen oracıktaki şarküteriden de salatalık turşularımızı da alarak arabanın içersinde yiyip sonrasında kahve içmeye gitmiştik.
Yaşantım boyunca simidi salatalık turşusu olmadığı zaman hep sade yemeyi tercih etmişimdir. Şu an ise kahvaltı veya öğleden sonraki beş çayının vazgeçilmezi. Çoğu zaman simidi ben sade, simit gibi dostluğumla yiyorum. Hele herhangi bir içeceğin birlikteliğinde onun kendine has lezzetini ilişkimizde sulandırdığını düşünüyorum. ( Sakın ha!.. öyleyse “ peki, neden turşu ile birlikte yiyorsun dostluğunuzu ekşitmiyor mu? “ diyebilirsiniz demeyin çünkü, birbirimize olan sevgimizdeki sabrımız o . O an birbirimize katlanıyoruz. )
Simit ile hatıratlarım ben de olduğu gibi çoğu sevdalısında da bir hayli hikayeleri vardır. Çoğu zamanda anlatılarda neler okuyorum. Genlerimize işlendiğini düşündüğüm bu harika yiyeceğin, bugünkü imalatında iç malzeme ile çeşitlendirilmesine rağmen ben, hala o taş fırınlarda pişen sade, çıtır, çıtır gevrek simit’in takipçisiyim. İstanbul'da ki sokak simitçilerim bellidir. Hiç bir zaman pastane simitlerine ilgi göstermediğim gibi gördüğümde de simidi katlediyorsunuz diye işletme sahiplerine kepçe tava ile saldırmışımdır. O artık simit değil başka bir şey diye...
DEVAMI ( Simit'in tarihi )
_________________________________
He history of Simit goes way back to the reigning times of the Ottoman Empire in the Anatolia region. During those times, the flour storage areas at the palace were called “Simithane (simit house)”, and the stoves of the Sultans were called “Simit ovens.” According to Üsküdar Şeriye Sicili (Üsküdar City Registry) circa 1593, all kinds of breads made in the shape of a bangle were called a “simid-i-halka” (bangle- bread.) In a kitchen registry log (circa 1691) from the time of Suleiman II, along with muffins and breads, 30 “bangle-breads” were delivered to the palace on daily basis. In other words, we can call simit a food “out from the palace...MORE
DEVAMI ( Simit'in tarihi )
_________________________________
_________________________________
_________________________________
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder